Mooie luchten

Ik heb een nogal forse neus. En een goeie ook. Wat daar het nut van is, heb ik nog niet echt kunnen ontdekken. De nadelen zijn talrijk. Naast het esthetische aspect zorgt mijn goede neus er voor dat ik veel dingen niet lust. Vis, rosbief – de geur alleen al maakt het nemen van een hap onsmakelijk. Wanneer ik ziek ben, lijkt de neus het nog beter te doen. Zo ruik ik in de tropen een maag- en darmstoornis al aankomen: dan stinkt mijn potje crème ineens. Ook hier in Frankrijk is het hebben van een goede neus iets waar je niet blij van wordt.

Na aankoop van ons huis in 2006 gingen we direct na de notaris naar het postkantoor. Het wachten duurde lang want Fransen hebben alle tijd, vooral in de rij. De man voor mij geurde nogal. En nogal onaangenaam. Een muur van verschraalde lichaamsgeur. Echt heel erg. Op het moment dat ik het niet meer aankon en mijn hoofd omdraaide, belandde ik recht in een diepe zucht van mijn achterbuurman. Wat stonk monsieur uit zijn straatje, niet te harden! En zo bleef ik tussen twee muren van Franse mannenluchtjes toch nog overeind.
Helaas beperkt het hebben van een ‘natuurlijke geur’ zich niet tot deze twee heren in het postkantoor van Bourbonne. Roos Boum schrijft er over in haar boek du pain, du vin, du pindakaas en in het liedje ‘Ik ga naar Frankrijk, ik kom nooit meer terug’ is ook een passage over Fransmannen die nooit in bad gaan. In elke supermarkt moet je wel een keer snel uitwijken met je karretje. En het zijn altijd mannen (sorry, maar het is echt waar!). Wat mij wel doet afvragen wat de Franse vrouwen er van vinden. Maar om daar nu gezellig naar te vragen?

Gistermiddag genoten we van een mooie middag in Dijon. Een prachtige stad, waar veel te zien is. Volg het spoor van de uiltjes in de stoeptegels en je ziet alles wat je moet zien. De foto’s zijn van Goos maar hadden net zo goed van ons kunnen zijn (kwalitatief natuurlijk niet – met ons simpele toestelletje en beperkte talent).

De telefoonkaart in onze Ipad bleek niet in Frankrijk te werken en we kregen het advies om het bij een Franse telefoonwinkel te proberen. Op de uiltjesroute troffen we een Orange filiaal en vol goede moed stapten we naar binnen. Er hing een vreemde sfeer. Een vreemde geur ook. Het deed mij denken aan een vuilnisbelt in de tropen. Zuur, zoutig, penetrant, verschraalde uitwerpselen, om tranen van in je ogen te krijgen. Bij de kassa stonden diverse dames met het hoofd afgewend in hun snel opgeduikelde zakdoekjes te snuffen. Gelukkig heb ik altijd Lotus mentholzakdoekjes in de tas paraat dus ook ik had een verdedigingswapen.

Achterin de zaak stond een kleine man driftig te discussiëren met een verkoopster. Eigenlijk was het meer een monoloog: zijn (mobiele) telefoon deed het niet meer. Volgens de verkoopster moest hij zijn beltegoed even opwaarderen maar dat argument vond bij de man weinig gehoor. De verkoopster stond met haar hand voor haar mond en neus en hield haar adem duidelijk in. Want de man was niet alleen zeer aanwezig in geluid, zo ook in geur. Terrible. Hij was de bron van alle (geur)kwaad. Het was niet te harden, zelfs mannen liepen de winkel uit! Monsieur le client was zeer hardnekkig. Iedere keer wanneer je dacht hij gaat, vond hij toch weer een reden om om te keren. En steeds sloot hij zijn betoog af met een ferme handdruk voor de verkoopster.
Uiteindelijk greep de chef in. Het meisje liep snel naar achteren om haar handen te ontsmetten en kwam met een grote spuitbus luchtverfrisser terug. Die hadden ze kennelijk op voorraad.

Rest de vraag wat je met een mobieltje doet als je je (echt) nooit wast. Het antwoord is simpel: zou hou je toch nog vrienden. Alleen geluid, geen geur.